Wawrzynek wilczełyko (Daphne mezereum L.) – uważany jest za jednego z pierwszych zwiastunów wiosny, kwitnie na przełomie marca i kwietnia, jeszcze przed pojawieniem się zielonych, podłużnych liści.
Czy wiecie, że łacińską nazwę rodzajową  Daphne nadał tej roślinie sam Linneusz ze względu na podobieństwo liści wawrzynka do liści lauru?  Daphne –  tak pierwotnie nazywano drzewo laurowe, które według wierzeń Greków została przemieniona nimfa Dafne. Nazwa gatunkowa mezereum pochodzi od trującej substancji żywicopodobnej – mezeriny, którą zawiera wawrzynek. Z kolei Polska nazwa „wilczełyko” bierze początek od szczególnie mocnego i wytrzymałego łyka.
Ten piękny, różowo kwitnący krzew dorastający do ok. 1-1,3 m wysokości,  można spotkać go w lasach liściastych i mieszanych. Preferuje stanowiska półcieniste lub cieniste. Kwiaty wawrzynka wilczełyko charakteryzują się mocną wonią przypominającą zapach hiacynta i produkują dużą ilość nektaru. Cała roślina jest bardzo silnie trująca dla człowieka. Już sam kontakt z wawrzynkiem może powodować zaczerwienienie, obrzęki i pojawienie się pęcherzy na skórze,  najgroźniejsze jest jednak spożycie nęcąco wyglądających czerwonych owoców. Już 10-12 dojrzałych jagód stanowi dawkę śmiertelną dla człowieka. Owoce nie są natomiast trujące dla ptaków, które zjadając je rozsiewają nasiona.
Wawrzynek wilczełyko ma też udowodnione działanie lecznicze. Dawniej był stosowany w leczeniu chorób reumatycznych, słabego krążenia obwodowego, stanów zapalnych nerwów i mięśni.
Od 2014 roku wawrzynek wilczełyko podlega w Polsce ochronie częściowej (wcześniej objęty był ochroną ścisłą). Ze względu na barwne kwiaty narażony jest na niszczenie lub próby przesadzania do ogrodów. Wawrzynki bardzo słabo przyjmują się po przesadzeniu i często po 2-3 latach zamierają.

teks. Aldona Bernacka

Zdjęcie przedstawia roślinę wawzynek wilczełyko, fot. Adam Trawiński